Elbert en Syneke onderweg voor 20.000 kilometer op een tandem!
Koningsdag 2017 werden w
ij beiden 62 en besloten we dat het tijd was die wereldreis per fiets te maken, en niet te wachten tot we pensionada werden. Lang nadenken over een bestemming was niet nodig; er was al en bucketlist: Mongolie, Indiasche Himalaya, Australië en het gehele Andesgebergte.
Om de onderlinge krachtsverschillen te neutraliseren besloten we de tocht op een tandem te maken, en gezien de geplande afstand van 20.000 km een solide ros aan te schaffen. Het werd een Santos tandem, een fiets die gewoon super rijdt.
1 juni 2017 vertrokken we naar Mongolie voor een zwerftocht per fiets van 8 weken. Acht weken groene heuvels en zandpaden zonder een mens te zien was de droom. Die werd echter wreed verstoord doordat de fiets na een week gestolen werd, was flink balen was. Fiets nooit meer gezien. Terug naar Nederland voor vervangend vervoer wat het nieuwste tandemontwerp van Santos werd, een superieure fiets.
Op naar India dan maar. Na een inrijdertje van 1000km langs de voet van de Himalaya, de bergen in naar Srinangar. Vandaar begon een lange tocht over de 4000 en 5000 duizenders. Van Srinangar naar Leh, van Leh naar Menali, en van Menali naar Chandigar. De klimmen waren lang en zwaar, de wegen vaak slecht, maar de aankomst op de pass zonder uitzondering glorieus!!
Op naar Darwin Australië voor de doorsteek door de grote woestijn. Wie denkt aan zandlandschappen komt bedrogen uit. Ze zijn er wel, maar het zijn uitzonderingen. De Australische woestijn is verrassend begroeid, kent een rijk vogelleven, en is eindeloos wijds. Het gebied van de doorsteek is vrijwel onbewoond, op een enkel dorp na. Het leven, water en voedsel wordt gevonden bij de roadhouses, een soort van oase in de woestijn, die langs de Stuart Highway met onderlinge afstanden van 100km te vinden zijn. Mooie dagstanden :-). Naast onze uitrusting hebben we 20 liter water op de fiets en eten voor 3 dagen; prepareren voor desasters. Na 3 weken en 1600 km rollen we Alice Springs binnen, een stadje in het hart van de woestijn van Australië. Het blijkt een gewoon stadje te zijn, heel charmant, al ligt het 1600 km van andere steden af.
Van Alice Springs naar Adelaide is nog eens 1600 km die nog interessanter zijn qua landschap dan het eerste deel. Na zes weken zit de doorsteek erop en behoren we tot het selecte broederschap dat de doorsteek gemaakt heeft en door de Australiërs bewonderd worden.
Dan op naar de hoofdstad van Equador, Quito, voor de start van onze verkenning van het hele Andesgebergte tot aan Vuurland; Peru, Bolivia, Argentinie. De eerste 5000km is constant klimmen en dalen; gemiddeld van 2400 naar 4200 en dat herhaald zich meer keren dan wij ons herinneren kunnen. Equador is nog groen en begroeid, maar naarmate we zuidelijker komen wordt het droger en minder begroeid. Tot op een bepaald punt in Peru de bomen plaatsmaken voor cactussen.
Na de ups en downs volgt de hoogvlakte van de Altiplano van zuid Peru, Bolivia, en noord Argentinie. Minder klimmen en dalen maar wel altijd boven de 3500 m hoogte. We rijden in Peru en Bolivia in het begin van het regenseizoen, en krijgen veel regen, kou en onweer te verstouwen. Er zijn dagen dat we onze kleren niet uitkomen. In de regen de tent opzetten, met kleren en al de slaapzak in om warm te blijven, en de volgende dag hetzelfde in omgekeerde volgorde. Warm blijven is veel belangrijker dan een zweetgeurtje.
Net ten zuiden van de grens Bolivia-Argwntinie, duiken we het hooggebergte uit met een bloedstollende afdaling van 2800 hoogtemeters naar Salta, en daar is het zomers warm. Van Salta fietsen we via brede glooiende valleien naar het zuiden, met nu en dan een doorsteek van een bergrug, wat weer een klimmetje van 1000m vraagt. Ik tik dit in Mendoza, en morgen vertrekken we voor de laatste 3500 km naar Usuaia, Vuurland, eind van de bewoonde wereld der Amerikana's. Als de winter niet te vroeg en heftig invalt gaan we daar begin mei arriveren.